“ એક આચાર્યનો અંતરાત્મા”
વરસાદ કાલ મધરાતનો વરસી રહ્યો હતો. ગામની આજુબાજુ આવેલા રસ્તાઓ હવે લગભગ પાણીમાં ગરકાવ થવાની તૈયારીમાં હતા. શાળારાબેતા મુજબ ખુલ્લી હતી. બાળકો લગભગ કોઈ આવ્યા નહોતા . નજીકનાઘરોમાંથી મોટા ધોરણના છોકરાઓ આવ્યા હતા . શાળાનાસીનીયરશિક્ષીકાદક્ષાબેને એ બાળકોને કેરમ કાઢી આપ્યું એટલે અમુકકેરમ રમી રહ્યા હતા .
અમુકલાયબ્રેરીમાંથી પુસ્તકો કાઢીને વાંચી રહ્યા હતા. શાળામાં જેટલી સંખ્યામાં બાળકો હતા એની ત્રણ ગણી સંખ્યામાં વૃક્ષો હતા. વરસાદમાંનાહીનેવૃક્ષો નવપલ્લવિત થઇ ગયા હતા. ખરા અર્થમાં રળિયામણી શાળા હતી. હવે તો આઠ ધોરણ અને આઠ શિક્ષકો હતા બસોની આજુબાજુ સંખ્યા હતી. ત્રણ શિક્ષકો હજુ આઠ માસ પહેલા જ આવ્યા હતા . એ બધા અપરપ્રાયમરીમાં હતા . લોઅરમાં જુના પાંચ શિક્ષકો હતા. આચાર્યવાસુદેવભાઈ હતા. આજ ગામમાં નોકરીની શરૂઆત કરી હતી અને હવે નિવૃતથવામાં આઠેક વરસ બાકી રહ્યા હતા. આજુબાજુની આઠ થી દસ શાળામાં અને તાલુકામાં વાસુદેવ ભાઈનો એક દબદબો હતો. એક ખાસ માન હતું. સન્માન હતું. ગામમાં પણ વાસુદેવભાઈ ને લોકો અહોભાવથી જોતા હતા . એને જ કારણે શિક્ષકોને ગામલોકોતરફથી કોઈ જ હેરાનગતિ નહોતી.
બધા જ શિક્ષકો પોણા અગિયાર વાગ્યે આવી ગયા હતા. પણ હજુ સુધી વાસુદેવ ભાઈ આવ્યા નહોતા. અગિયાર થવા આવ્યા હતા અને એક છોકરો આવીને દક્ષાબેન પાસે ઉભો રહ્યો .થોડી વાતચીત થઇ અને દક્ષાબેનઓફિસમાં આવ્યા . અપર વાળા શિક્ષકો વાતે વળગ્યા હતા. અમુકડોનાલ્ડટ્રમ્પ અને કિગજોહનની વાતો કરી રહ્યા હતા. એક ચશ્માં વાળો અને પોતાને બુદ્ધીજીવી સમજતો સમાજવિધાનો શિક્ષક મોદીનીનિષ્ફળતાઓગણાવી રહ્યો હતો.
ભાષાના બહેન પોતાના મોબાઈલ દ્વારા વરસાદનાવીડીયા જોઈ રહ્યા હતા.આજે બાળકો નહોતા આવ્યા અને ખાસ કરીને આચાર્ય વાસુદેવ ભાઈ નહોતા આવ્યા એટલે શિક્ષકો પાસે મોબાઈલ હતા બાકી શાળામાં શિક્ષક આવે અને હાજરી પત્રકમાં સહી પછી કરવાની પણ એ પહેલા મોબાઈલબંધ થઈને એક ટેબલના ખાનામાં ગોઠવાઈ જતાં!! દક્ષાબેને હાજરીપત્રક ખોલીને એમાં વાસુદેવભાઈના ખાનામાં આજની રજા મૂકી દીધી અને વળી પાછા એ લોબીમાં પોતાની ખુરશી પર ગોઠવાઈ ગયા અને ધીમીધારે પડતા વરસાદને જોઈ રહ્યા હતા. વરસાદનું જોર ધીમું પડ્યું હતું.
જેવાદક્ષાબેન બહાર ગયા કે ચશ્માં વાળા શિક્ષકે હાજરી પત્રક જોયું. અને બોલ્યો.
“સાહેબ રજા પર છે આજે.. આજે આમ તો એ ન આવે તો પણ ચાલે અને રજા ના મુકે તો પણ ચાલે પણ હરિચંદ્રનાગાડામાંથી પડી ગયા હોય એ જીવનભર અમુક સિદ્ધાંતોનુંપુંછડું એવું પકડીને રાખે કે ના પૂછો વાત!!!”
“ એ તો પુંછડું પકડે પણ બીજા પાસે અનુકરણ કરાવે એ સાલું સમજાય એવું નથી. બાકી આપણા મોટા સાહેબનું ખાતું યુરોપિયન જેવું છે. બધું ટાઈમ ટુ ટાઇમ!! શું મળતું હશે આવું કરીને!! અરે માણસ છીએ કાઈ મશીન તો નથી.. કદાચ ક્યારેક પંદર મિનીટમોડાઆવીએ કે વહેલાજઈએ તો શું ખાટુ મોળું થઇ જવાનું છે??? આઆજુબાજુની નિશાળમાં બધું જ હાલે છે ને મને ઓલીહીના કહેતી હતી કે એનો આચાર્ય બહુ સારો એ હમણા વતનમાં ગઈ હતી ચાર દિવસ અને પાછી આવી ત્યારે આચાર્યે સહીઓ કરાવી દીધી.. આને કહેવાય સંઘ ભાવના..આને કહેવાય માણસાઈ … આને કહેવાય માનવતા અને આપણી આ નિશાળ તો નવી નવાઈની છે દસ મિનીટ પણ મોડું ના ચાલે..તરતા જ અડધી રજા મુકાઇ જાય બોલો” મોબાઈલ બાજુમાં મુકીને ભાષાવાળારૂપાળાબહેન બોલ્યાં!!
જુના જે ચાર શિક્ષકો હતા એ તો શાળાના પરિસરથી ટેવાઈ ગયેલા અને આ જ ગામમાં રહેતા હતા એટલે એને કોઈ સમય સાથે તકલીફ નહોતી પણ આ ત્રણ નવા આવ્યા હતા આઠ માસ પહેલા એને આ બધા કડક નિયમ કઠતા હતા. પણવાસુદેવભાઈ નું જીવન જ એવું હતું કે કોઈ નકારાત્મક બાબતો હજુ સુધી એના ધ્યાનમાં આવી નહોતી. શરૂઆતમાં ઘણું ધ્યાન રાખ્યું પણ કોઈ નબળી બાજુ જ જોવા ના મળી. પોતે પણ નિયમનું એટલું જ કડકાઈ થી પાલન કરતા. પોતે સમય સર તો આવે જ ઉપરાંત પોતે પણ મોબાઈલ ફોન બંધ કરીને મૂકી દે અને રીશેષમાં જ ખોલે.શાળાના તમામ પત્રકો એ જાતે જ બનાવતા અને એ પણ શાળા સમય પહેલા કે શાળા સમય બાદ જ!! પ્રાર્થના સભામાં એ સહુથી પહેલા બેસતા. નહિતર આજ કાલ તો પ્રાર્થના સભામાં આચાર્ય બેસે એ ખ્યાલ જ અસ્તિત્વ બહારની વાત છે.
દરેકશિક્ષક્ને એક કબાટ આપી દીધો હતો એમાં કાગળ થી માંડીને કાતર અને ચોકથી માંડીને ચાર્ટ પેપર સુધીની તમામ વસ્તુઓ ઉપલબ્ધ હતી. શિક્ષક્ને કોઈ વસ્તુ લેવા ઓફિસમાં ધક્કો જ નહિ. ઉપરાંતસાડાત્રણનીરીશેષમાં ચા બનતી એનો તમામ ખર્ચ વાસુદેવભાઈભોગવતા. શાળામાં કોઈ અધિકારી આવે ને એના માટે ચા નાસ્તો થયો હોય તો પણ તમામ સ્ટાફને એ સહભાગી બનાવતા.શિક્ષકો પાસેથી એક પણ રૂપિયો એણે કદી પણ લીધો નથી. પોતે આચાર્ય હોવા છતાં એ એક ધોરણ લેતા.ફક્ત લેતા જ નહિ પણ ભણાવતા પણ ખરા!! ધોરણ લેવું અને ભણાવવું એમાં લાખ ગાડાનો ફેર છે!! અને સ્ટાફ માટે સહુથી મોટી વાત કે કદી પણ ગામની કે તાલુકાના અધિકારીની સહેજ પણ રંઝાડ કે બીક આ શાળામાં હતી જ નહિ!!
“જેમ તકલીફ છે એમ ફાયદા પણ છે જ ને!! આજુબાજુના ગામમાં જોવો તો ખ્યાલ આવશે કે શિક્ષકોને વાલીઓ ક્લાસમાં આવીને ઘચકાવી જાય છે અને આપણે એ વાત ની તો અહિયાં નિરાંત છે ને અને આપણે જે સમય પુરીએ છીએ એ પ્રમાણે જ આવીએ છીએ.. વધારે રોકાવાનું કહેતા હોય તો આપણે વાંધો ઉપાડી શકીએ.. આ તો બીજી શાળામાં અમુક બાબતો સારી લાગે પણ ત્યાં પ્રશ્નો પણ એવા જ છે ને એ તમને ક્યાં નથી ખબર..!!” ગણિત વિજ્ઞાન વાળા શિક્ષકે જીવન શિક્ષણ વાંચતા વાંચતા કહ્યું.
“એ વાત ની ક્યાં ના છે.. બધી જ રીતે આચાર્ય વંદન કરવાને લાયક છે પણ આ સમયમાં થોડી બાંધ છોડ કરે તો શું ખાટું મોળું થઇ જવાનું છે હું એમ જ કહું છું.. કે થોડું વહેલું મોડું ચલાવી લે તો કયું આભ તૂટી પડવાનું છે?? અને એમાં બધાનો ફાયદો છે ને?? આજ એણે રજા ના મૂકી હોત તો ચાલતને?? તાલુકામાંથી કોણ જોવા આવવાનું છે આ વરસાદમાં??” ભાષા વાળા બહેન પોતે લાવેલ ૨૪ કલાક ઠંડી રહેતી બોટલમાંથી પાણી પીતાપીતા કહ્યું.
“ એ નહિ બને!! એની પાછળ ની એક કહાની છે.. એ કોઈ કાળે નહિ બને” દક્ષાબેને કહ્યું/ બધાઠરીને ઠીકરું થઇ ગયા. દક્ષાબેન બારણાની વચ્ચે ઉભાહતા. દક્ષાબેન આવીને આ વાતો સાંભળતાં હશે એની તો કોઈને ખબર પણ નહોતી. આચાર્યવાસુદેવભાઈની કોઈ પણ વાત કરવાની હોય અ ત્રણ શિક્ષકો કોઈ ના હોય ત્યારે જ કરતા. બધાની નજર નીચી થઇ ગઈ હતી. દક્ષાબહેન આવીને એક ખુરશી પર બેઠાં.
“ તમને અમુક બાબતોની ખબર ના હોય ને એટલે સ્વાભાવિક છે કે તમે આવી વાતો કરો છો. આસ્ટાફમાં આ વાતની કોઈને ખબર પણ નથી.પણ મે ઘણી વાર સાંભળ્યું છે કે સમયના નિયમો તમને થોડા આકરા લાગે છે પણ વાસુદેવ ભાઈ એ ક્યારેય નહિ બદલાવે એનું કારણ હુંએકલી જ જાણું છું. અને વાત આગળ વધે અને મતભેદ મનભેદમાંપરિવર્તિત થાય અને શાળાનું વાતાવરણ ખરાબ થાય એ બાળકોના હિતમાં નથી એટલે આજે હું તમને એ વાત જણાવું છું. એક વાત ની સ્પષ્ટતા કરી દઉં કે તમારી કોઈ વાતથી મને દુખ નથી લાગ્યું.. પણ શાળાનું વાતાવરણ જેટલું સારું એટલું જ એમાં તૈયાર થતા બાળકોનું ભવિષ્ય સારું” દક્ષાબેને કહ્યું. બધા એમની સામે એક અહોભાવની નજરે જોઈ રહ્યા. અનેદક્ષાબેને વાત શરુ કરી.
“આજથી વીસ વરસ પહેલાની વાત છે . હું આ શાળામાં આવી એને એક વરસ થયું હતું.સાત ધોરણની શાળા અને વાસુદેવ ભાઈ એકલા જ હતા.સંખ્યા પણ ઓછી એટલે નિશાળનું ગાડું ગબડયે જતું હતું. આમ તો સેટ અપ પાંચ શિક્ષક્નુહતું.પણ અમે બે જ શિક્ષકો કામ કરતા હતા.એ વખતે સમયનું કોઈ જ બંધન નહોતું. હું ક્યારેક સાડાઅગિયારે આવું તો ક્યારેક બાર વાગ્યે.. હું પણ અપ ડાઉન કરતી હતી. ઘરનું વાહન નહિ એટલે ગામની રિક્ષા આવે ત્યારે એમાં આવતી હતી. વાસુદેવભાઈ નો સ્વભાવ પણ સારો.પોતે એક પણ રજા ના ભોગવે. બીજાને ભોગવવી હોય તો ભોગવવા દે. ત્રણ ધોરણ એ એકલા લેતા અને મને બે ધોરણ આપેલા.ઉપરાંત આચાર્યની કામગીરી પણ ખરી!! એવામાં એક શિક્ષકની નવી નિમણુક થઇ. સુરત બાજુના એ શિક્ષક હતા નામ એનું નીતિન ભાઈ!! એ હાજર થવા આવ્યા ત્યારે કાર લઈને આવેલા. હાજર થયા પછી એની સાથે આવેલા એના પિતાજી બોલ્યા.
નીતિન ને આ ગામ તો નહીં ફાવે એટલે તમને વાંધો ના હોય તો એક કામ કરોને એ અડધો પગાર તમને આપી દેશે. મહીને ચાર પાંચ દિવસ આવી જશે,વરસ દિવસ આવું ચલાવો ત્યાં અમે બદલી કરાવી લઈશું. વાસુદેવભાઈ તો જાણે છક થઇ ગયા. નીતિન ના પાપા શિક્ષક એની મમ્મી શિક્ષક એના ભાઈ એન્જીનીયર અને એની પત્ની નર્સ હતી. આવા કુટુંબનો મોભી સાવ વાહિયાત વાત કરી રહ્યો હતો. એને સ્પષ્ટ ના પાડી અને કહ્યું એ વાત ના કરતા. જો તમારે નોકરી જ ના કરવી હોય તો સ્વીકારી શું કામ?? બીજા કોઈનો વારો તો આવવા દેવો હતો.. હા તકલીફ હોય તો એનો રસ્તો થાય. બે ત્રણ દિવસ એવી કોઈ કપાણ આવી જાય તો હું ચલાવી લઉં પણ આ પૈસા વાળી વાત રહેવા જ દેજો.. બીજી નિશાળમાં જે ચાલે તે અહી નહિ ચાલે.
પછીનીતિન હાજર થયો. એ પણ અપ ડાઉનકરે.અઠવાડિયામાં ચાર દિવસ આવે અને બાકી મજા નહોતી એવા બહાના કાઢે. વાસુદેવભાઈ ને એમ કે ધીમે ધીમે થાળે પડી જશે એટલે ચલવ્યે રાખે. એમાં એક શનિવારે નીતિન આવીને રોવા લાગ્યો કે એમની પત્ની ને ડીલીવરી આવવાની છે અને સુરત જવું છે.નવી નવી નોકરી છે એટલે જાજી રજા નહિ મળે હવે શું કરીશું?? વાસુદેવ ભાઈ પીગળી ગયા અને કીધું કે અઠવાડિયુંજતા રહો. હું સંભાળી લઈશ. અઠવાડિયાનુંકહીનેનીતિન પંદર દિવસે આવ્યો.હાથમાંપેંડાનું બોક્સ હતું.અમનેપેંડા આપ્યા અને કહ્યું કે બાબા નો જન્મ થયો છે અને કાચની પેટીમાં રાખ્યો છે. વાસુદેવ ભાઈએ પાછી એને રજા આપી.
નીતિન ગયો પાછો પંદર દિવસે આવ્યો. એ વખતે પગાર રોકડમાંચૂકવાતો. પગાર થઇ ગયો હતો. વાસુદેવ ભાઈએ પગાર આપ્યો. પણ પગાર પહોંચમાં પછી સહી લઈશું એમ કીધું. નીતીને બધી વાતો કરી. હોસ્પીટલમાંથી બાબા અને એની માતાને રજા આપી દીધી છે.મહિના પછી એ ફેમેલી સાથે રહેવા આવી જશે..!! બીજે જ દિવસે વાસુદેવભાઈ બાબા માટે ચાંદીના નાના કડલા લઇ આવ્યા અને નીતીનભાઈ ને કહ્યું કે તમે આ શની રવિ સુરત જાવને ત્યારે આ અમારા તરફ થી બાબા ને કડલાપહેરાવજો.. અમારેઅહીકાઠીયાવાડમાંરીવાજ છે કે નાના બાબાનો જન્મ થાય એટલે હરખમાં કશું લઇ દઈએ. વળી બીજી એક વાત નીતિનટીફીન લીધા વગર આવતો અને વાસુદેવભાઈ એના ઘરે એમને જમાડતા.
આમ તો એક મહિનામાં એ માંડ પાંચેક દિવસ નોકરીએ આવ્યો હોય તો.. બીજે દિવસે નીખીલ ના આવ્યો અને વાસુદેવભાઈ ને કામ સબબ તાલુકામાં અચાનક જવાનું થયું. શિક્ષણશાખાની ઓફિસમાં ગયા કે ખબર પડી કે નીતિન રાજીનામું દઈને હજુ ગયો જ છે. વાસુદેવ ભાઈ દોડ્યા સીધા બસ સ્ટેન્ડ પર જોયું તો એક બાંકડા પર નીતિન બેઠો હતો. વાસુદેવભાઈ ને એટલો ગુસ્સો આવેલો કે એણે સીધી જ બે વળગાડી દીધી નીતિન ના ગાલ પર અને કહ્યું કોડા રાજીનામું આપવું હોય તો મેં ના પાડી હતી.એક તો આખા મહિનાનો પગાર લઇ લીધોઅને પગાર સ્લીપ પર સહી પણ નથી કરી ?? તારે મારા રોટલાઅભડાવી નાંખવા છે?? કાઠલો પકડીને નીતિન ને બસ સ્ટેન્ડ બહારલાવ્યાં. પાકીટમાંથી કાગળ કાઢીને ફટાફટ પગાર સ્લીપમાંનીતિન ની સહી લીધી અને પછી જવા દીધો.
તાલુકામાં એક બીજો શિક્ષક શિક્ષણશાખામાં મળી ગયો એ પણ નીતિન મિત્રહતોઅનેસુરતનો જ હતો. ત્યાંવાસુદેવભાઈ એ જે વાત સાંભળી અને એને ચક્કર આવી ગયા. નીતિને લગ્ન જ નહોતા કર્યા. બાળક તો ક્યાંથી હોય..??ઉલ્લુ પણ બનાવી ગયો અને ચાંદીના કડલા પણ ઝીંકતો ગયો” દક્ષાબેન વાત કરતા ગયા અને બધા ધ્યાન મગ્ન બનીને સાંભળતાં રહ્યા. સહેજઅટકીને એ બોલ્યા.
“બીજે દિવસે નિશાળમાં આવીને એ રડ્યાએક શિક્ષક દરજ્જાનો વ્યક્તિ આટલી હદ સુધી ખોટું બોલી શકે એ માની જ નહોતા શકતા. મને એણે કહ્યું કે દક્ષાબહેન મેં એક મોટું પાપ કર્યું છે. જોકે મારો એમાં સ્વાર્થ નહોતો પણ તોય હું ભગવાનનો ગુનેગાર છું. એ નાલાયક શિક્ષક પાસે ખોટી સહીઓ કરાવી મેં એને હરામનો એક મહિનાનો પગાર આપ્યો. મારે ફક્ત એક લાલચ હતી કે બે ને બદલે ત્રણ શિક્ષકો હોય તો છોકરાને ફાયદો થાય. મારાઅંતરાત્માને ચેન નથી પડતું.. મારા થી ભૂલ થઇ ગઈ છે. સરકારઅને ભગવાનનો હું ગુનેગાર છું.. બસ પછી તો બે ત્રણ દિવસ સાવ સુનમુન થઇ ગયા અને ત્રીજા દિવસે આવીને કહ્યું કે આવતા મહિનાનો પગાર હું ઘરે નહિ લઇ જાવ આ નિશાળમાં વાપરીશ.. ભગવાનને હું મારા કરેલા કરમનો હિસાબ હું આપી દઈશ.
અને તમે નહિ માનો એની પછી જે પગાર થયો એમાં એણે આવેલ તમામ રૂપિયા આ નિશાળમાં જ વાપર્યા. આ શાળામાં લોખંડ નો ચબુતરો એણે બનાવ્યો અને બાળકોને બેવખત જમાડ્યા. એક પણ રૂપિયો એ ઘરે ના લઇ ગયા. અને પછી એણે હાથમાં પાણી લીધું અને કહ્યું કે નિયમ બારું એક પણ કાર્ય હવે હું કરીશ નહિ.. બસ ત્યાર બાદ આ વીસ વરસ જતા રહ્યા . કોઈશિક્ષક્ને શાળાના બાળકોના ભોગે કોઈ પણ ફાયદો થાય એવું એક પણ કામ એણે કર્યું નથી. દસમિનીટમોડા આવો એટલે એ અડધી રજા મૂકી જ દે!! પોતેમોડા પડે તો પોતાની પણ અડધી રજા મુકીને એ નિશાળમાં કામ કરતા હોય છે. બસ પછી તો આ પ્રામાણીકતા થી એના ચહેરા પર એક વિશિષ્ટ તેજ ઝળકે છે.. તાલુકા કે જીલ્લાના તમામ અધિકારી આ શાળામાં પગ મુકે અને વાસુદેવભાઈ ને જુએ એટલે એને સંતોષ જ થાય!! બહુ ઓછા શિક્ષકોમાં વાસુદેવ ભાઈ જેવું તેજ જોવા મળે છે!!આજે વરસાદ ને કારણે એના ઘરની બાજુમાં એક કાચું મકાન પડી ગયું છે એટલે એ કુટુંબને મદદ કરવા રોકાયાઅને એક છોકરા મારફત મને કહેવડાવીનેપણ રજાતોમુકાવી જ દીધી છે!!દક્ષાબેને વાત પૂરી કરી. પેલા ત્રણેય શિક્ષકોનચહેરા પર સંતોષનો ભાવ હતો. એમને એ વાતની ખુશી હતી કે એ શ્રેષ્ઠ આચાર્યની શાળામાં નોકરી કરી રહ્યા હતા.
વાત પૂરી કરીકે ત્યાં જ વાસુદેવ ભાઈ આવ્યા હાથમાં એક ડબ્બો હતો અને સાથે બે છોકરા. આવીને બોલ્યા.
“મારી બાજુમાં જ એક કાચું મકાન વરસાદના પાણી ભરાવાને કારણે પડી ગયું. એટલે એની વ્યવસ્થામાં હતો. એ બધાને રોટલા શાક કરીને ખવડાવ્યા. ઘરમાં લોટ ખૂટી ગયો છે અને દળવાનીઘંટીએ લાઈટ નથી, વરસાદ માંડ બંધ થયો. સવાર થી આમને આમ છું. ચા પણ પીધી નથી. હમણા થોડી વાર પહેલા જ નવરો થયો એટલે તમારી બેનનેકીધું કે ઘરમાંચણાનો લોટ તો છે એટલે મેથીનાભજીયા બનાવી નાંખ એટલે નિશાળે લઇ જાવ સ્ટાફ પણ ભૂખ્યો થયો હશે એટલે એની સાથે ખાઈ લઉંઅને આ રહ્યું ટાઢોડુ અને આવા ટાઢોડા માં ભજીયા જેવો એકેય ખોરાક નહિ અને વળી ભૂખ પણ વધારે લાગે એટલે હાલો બધા ગરમા ગરમ ભજીયા ખાઈ લો” ફટાફટ બધા ખુરશી ઓરી ખેંચીને ટેબલ ફરતા ગોઠવાઈ ગયા અનેભજીયા નો સ્વાદ માણતા ગયા. પેલા ત્રણ શિક્ષકોને આજે ભજીયા પુરા ભાવ્યા હતા. ભજીયાની સાથે સાથેવાસુદેવભાઈ ની પ્રામાણીકતા અને નિષ્ઠાને પણ પેટમાં ઉતારતા ગયા.. વાતાવરણમાં એક અજબ પ્રકારની સુગંધભરી શાંતિ પ્રસરી ગઈ હતી..!!
જીવનમાં અમુક માણસ ને માપવામાટે આપણી પાસે જે માપ પટ્ટી હોય છે એ ક્યારેક નાની પડતી હોય છે. બધા જ માણસને માપવા માટે એક સરખી માપપટ્ટી ક્યારેય કામમાં લાગતી નથી!!
લેખક:- મુકેશ સોજીત્રા
